)
ဘဦးဆိုေရလူက အေခ်ကပင္ စိတ္တုိတတ္စြာ ရြာမာနာေမေက်ာ္။ ဂုတလိုင္း မိုး ကိုစိတ္တိုနီစြာ ၾကာယာ။ ထို တရက္ႏွစ္ရက္ကေလ့ ငါးၾဟာဖို႕လားစြာ ခေမာက္မပါလီလို႕ ႀဟာဖို႕မရခဘဲ ဘၾဘန္းတုန္ဘနာ အိမ္ျပန္ေရာက္ ပါလတ္ေတ.......မိုးႏွိပ္စက္လို႕။ဂနိေလ့ မိုးထက အိမ္ကထြက္ဖို႕ပ်င္ခါ နီကကႀကဲေတာက္လို႕ပူနီေရ။
ယင္းဇူးနန္႕ ဟင္းေခ် က်ီးေခ် တထပ္စာေလာက္ရဖို႕လားဆိုဗ်ာ ခေမာက္ကိုမယူခဘဲ ေတာနားေတာင္နား ေယာင္ပါလတ္ေတ။ ရြာျပင္ကိုထြက္လို႕ စေကေလာက္ေရာက္သိမ့္ေရ..မိုးက ဘဦးဟိေရဖက္ကိုဦးတည္ပနာ ေတာင္နားေယာင္ ရြာပါလတ္ေတ။ဘဦးစိတ္ထဲမာ ”ေအာ္...ေအမိုး.ငါ့မာ ခေမာက္မပါမွန္းသိလို႕ ငါ့ကိုသတ္ သတ္ ဒုကၡလိုက္ပီးေရဆိုဘနာ” ကေဂါင္းေဒါသထြက္လားေရ။ ရြာကိုျပန္ပနာ ခေမာက္ယူဖို႕ေလ့ အခ်ိန္မရ လိုက္ယာ။ ေနာက္ဆံုး.....မိုးဘားမာအရံႈးမခံခ်င္စြာနန္႕ ယင္းရြာလာေရမိုးကို အားရဗရ တခြန္းဆဲဆဲဘနာ ”(အေ၀း....(ပစၾကမ္း)....မိုး.....မင္းဘားမာေတာ့ အစြတ္မခံႏိုင္ေ၀း ေအမာၾကည္လီကား”
”ဂ်ံဳး................”
အနားမာဟိေရ ကန္းဘိုင္တခုထဲကို ခုန္ဆင္းပလိုက္ေတ။ ၿပီးေက ကန္းဘိုင္ထဲက မိုးကိုအႏိုင္ယူထားေရ မ်က္ ႏွာနန္႕ ေစာင့္ၾကည့္နီေရ။ ၾကည့္နီယင္း...ၾကည့္နီယင္းနန္႕ မိုးက ေတာင္စိုင္အတိုင္းရြာလားဘနာ တံ့လားခ ေရ......ဘဦးဟိနီေရ ကြင္းျပင္အနားကိုမေရာက္ခ.........။ ဘဦး ကန္းဘိုင္ထဲက ျပန္တက္ပနာ မိုးကိုေကာ္ႏွက္ ပလိုက္စြာ..... လယ္ကြင္းထဲမာဟိေရ ကၽြဲတိ၊ ႏြားတိ ပဒံုးေထာင္ပနာ ေတာင္စိုင္ရီမရ ၿပီးနီလီကတ္ယက္........)(ရခိုင္ ခေမာက္နန္႕ ေအာက္သားခေမာက္ မတူပါကား)လာဖတ္ကတ္ေတလူတိကို ေက်းဇူးတင္ပါေရ........။
free4waddy
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar