)
အယင္က အကၽြန္ရို႕ၿမိဳ႕မာ
ယစ္ေကကေဂါင္းဆိုးေရ လူတေယာက္ဟိခဖူးေရ။ တျခားတၿမိဳ႕က သူႀကိဳက္ေတ နဆမေခ်တေယာက္လဲ
ဆီးရံုမာက်လို႕ဟိေရ။ ယင္းတုိင္သွ်င္က ယစ္လာေဂ အပိုင္းမာ ပတ္ဘနာ ေကာ္ႏွက္ေတ။
တရက္ေလ့မဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္ေလ့မဟုတ္ဆိုခါ အကို၀မ္းကဲြတေယာက္က ထြက္ဘနာ နား၀တလံုး
သတ္ပလိုက္ေတ။ ယစ္ေဖြက ယင္းအကိုေသကို ေၾကာက္ေလ့ ေၾကာက္ေတဆိုခါ အသတ္တလံုးခံရစြာနန္႕
လဲလားခဘနာ သတိမရျဖစ္လားခေရ။
အမိေသတိ၊ အစ္မေသတိ
ၿပီးလာကတ္ဘနာ " လွေ၀..........လွေ၀" ဆိုဘနာ ေကာင္း ေခၚကတ္ေတ။
မရ.....လံုး၀ သတိမိနီေရ။
ယေက
ပေဇာင္ပ်င္ဖို႕ေရာင္....ေဘးနားကလူတိကို အကူအညီေခၚဘနာ ကုတင္တလံုးနန္႕ထမ္းဘနာ
ဆီးရံုကိုပို႕ကတ္ေတ။ ယင္းထမ္းေရအထဲမာ သူရို႕အမ်ိဳးထဲက အသက္အႀကီး လပ်ိဳႀကီးတေယာက္ေလ့ပါေရ။
ဆီးရံုေရာက္လားခေကေလ့
ကုတင္ထက္မာ လံုး၀သတိမရ။ အမိတိ၊ အစ္မတိ၊ တျခားလူတိ
အမ်ိဳးမ်ိဳးပိုင္ေခၚကတ္ေတ....တခုပိုင္ေလ့ သတိမရ။
တာ၀န္က် နဆမေခ်
ေရာက္ပါလတ္ေတ။ " ကိုလွေ၀....ကိုလွေ၀" ေခၚလိုက္မာ...."
အံုး.........ဆရာမေခ်လား" ဆိုဘနာ ခ်က္ခ်င္း သတိရလာေရ။
ေဘးမာ ရပ္ၾကည့္နီေရ
သူရို႕အမ်ိဳးလပ်ိဳႀကီးေလ့ မႏိုင္မနင္းနန္႕ထမ္းလာရစြာ ေခၽြးေတာင္မတိတ္သိမ့္။ ယေကေလ့
အသာအယာ တခြန္းေျပာဘနာ ဆီးရံုကျပန္ထြက္လားခေရ။
"
အမိကလိုး....ဆီးရံုကျပန္လာေက...မင္းကုတင္မင္း ကိုယ့္စြာကိုယ္ ထမ္းလို႕
လာလီဖိ" လတ္.....
Free4waddy
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar